بخشی از تغییرات استراتژیک و اقدامات این شرکت در دو سال اخیر که در راستای مسئولیت اجتماعی خود به آنها مبادرت ورزید، به شرح ذیل است:
تغییر رژیم تولید از روزانه 80 تن اکسیژن به روزانه 200 تن که منجر به کاهش کلی تولیدات این شرکت شد.
کاهش و بعضًا قطع فروش اکسیژن به مجموعه های صنعتی و ارسال تمام اکسیژن تولید شده به مجموعه های درمانی کشور.
پذیرش ساخت تانک کرایژونیک ثابت جهت ذخیره سازی اکسیژن مایع از مجموعه های درمانی سراسر‌کشور با کاهش زمان ساخت از 3 ماه به 1 ماه
در اختیار گذاشتن چندین دستگاه ایزو تانک با قابلیت ذخیره سازی 20 تن اکسیژن مایع به صورت رایگان به مجموعه های درمانی‌ای‌که دچار مشکل لاینحل‌در‌تأمین اکسیژن شده بودند.
فراهم نمودن شرایط تخلیه اکسیژن مایع در بیمارستانهایی که به دلیل کوچک بودن مخازن ذخیره اکسیژن تعبیه شده در آنها، امکان ذخیره سازی 20 تنی نداشتند با بکارگیری تانک های حمل و نقل ده تنی و تخلیه و بارگیری مجدد در این تانکهای کوچکتر که به لحاظ پرت محصول و هدر رفت وقت و انرژی، هزینه قابل توجهی را به این شرکت تحمیل کرده است.
حال در بحران پیش آمده طبیعی بود که باب بسیاری از سود جوئی ها و طمع ورزیها نیز گشوده شود و شرایط تهیه و تأمین اکسیژن را برای مراکز درمانی، سخت تر از پیش‌کند.اما شرکت گازهای صنعتی دلوار افزار، با توجه به امکانات و توانمندیهای گسترده ای که در حوزه تولید و توزیع گازهای صنعتی، در اختیار داشت، مسئولیت دیگری را در آن برهه خطیر برای خود تعریف کرد و آن مسئولیت، گسیل داشتن همه امکانات تولیدی و توزیعی به میدان درمان و چشم پوشی از فروش های غیر درمانی بود که این تغییر استراتژی به حسب ظاهر باعث ازدست رفتن بسیاری از موقعیت ها و بازار های نقدی و صنعتی گردید و طبعاً در آمد های شرکت با تنزل و کاهش همراه شد و لکن به حسب واقع، نجات جان ده ها هزار هموطن مبتلا به کووید که نیاز اساسی به اکسیژن داشتند را به همراه داشت که چنین توفیق عظیمی قابلیت قیمت گذاری ندارد و با هیچ پیشرفت مادی و کسب در آمدی قابل مقایسه نیست.
با آغاز شیوع ویروس کووید 19 در کشور چین و دریافت اخبار نا خوشایند مرگ و میر درآن کشور، شاید کمتر کسی باور می کردکه ظرف کمتر از چند ماه، این ویروس پیچیده و راز آلود، به شرق تا غرب عالم سرایت کند و تبدیل به پاندومی قرن گردد.
جمهوری اسلامی ایران نیز از این همه گیری مستثنی نماند و در اسفندماه سال1398، اولین مبتلایان به ویروس کرونا شناسایی شدند و‌سلسله سرایت، آغاز گردید.
با توجه به عدم آمادگی مراکز درمانی سراسر دنیا برای مقابله با این حجم از ابتلاء و به تبع آن نیاز به بستری و درمان، از همان ابتدا مشکلات و نقائص زیر ساختی من جمله ضعف بنیادین در تأمین اکسیژن استاندارد و کافی برای بیماران، گریبان متولیان بهداشت و درمان عمومی را‌گرفت و باعث گردید که اکسیژن، به یک کالای داروئی استراتژیک و کمیاب در فرآیند درمان تبدیل گردد.
